هولوگرام و هولوگرافی در سال ۱۶۴۷ دنیس گابور دانشمند انگلیسی هولوگرافی را پیش بینی کرد ولی نتوانست به آن جامعه عمل بپوشاند تا اوایل سالهای ۱۹۶۰ یعنی زمان اختراع نوع خاصی از منبع نور – لیزر. هولوگرافی از نظر ثبت اطلاعات مربوط به یک صحنه و منظره بر روی فیلم، به عکاسی شباهت دارد اما شیوه ها و وسایل کار برای ایجاد تصویر، همچون خود تصاویر به دست آمده، کاملا متفاوتند. در عکاسی معمولی، تصویری که از یک صحنه بدست می آید، حال چه عکس باشد یا اسلاید یا هر چیز دیگری و فرقی نمی کند دیجیتال باشد یا معمولی در نهایت تصویری است با دو بعد (دوبعدی) و فاقد عمق. در هولوگرافی، به هر حال تصویری که ایجاد می کنیم و اصطلاحا هولوگرام نام دارد، اطلاعات هر سه بعد را در بر می گیرد و هر سه بعد را ثبت می کند و ناظر از تماشای هولوگرام احساس بعد و برجستگی می کند، حتی بیش از آنچه که در استرئوسکوپی معمول است. بعد در استرئوسکوپی را به تعبیری می شود بعد کاذب نامید، زیرا فقط از یک زاویه یعنی همان زاویه ای که دوربینها موقع عکسبرداری مستقر بودند می شود تصویر را دید. در حالیکه در هولوگرافی منظره بازسازی شده را از زوایای متعدد می توان دید و ناظر با حرکت دادن سر خود، اثر ناشی از اختلاف منظر را حس خواهد کرد.
برای امتیاز به این نوشته کلیک کنید!
[کل: ۰ میانگین: ۰]
دیدگاهتان را بنویسید