ذخیره سازی هولوگرافی ، ظاهر ای نوع هولوگرام نیز مشابه سنمگ فیلسوف دیجیتالی می باشد ،قطعا در زمان نمایش اولین نمونه از این مورد که در ۲۰۰۵NAB توسط فن آوری InPhase نشان داده شد، برای هیچ کس قابل باور نبود که توانایی ذخیره سازی در قالب رنسانس داشته باشد . برای ذخیره سازی داده ها، دو لیزر استفاده می شود: پرتو مرجع و پرتو سیگنال. پرتو سیگنال توسط داده های نوشته شده مدوله می شود، در حالی که پرتو مرجع منطقه هدف را روشن نگه می دارد و به طور موثری جایی که در آن داده ها در حال ضبط هستند را پیگیری می کند. برای خواندن داده ها پرتو مرجع دقیقا متوجه همان محل می شود، و هولوگرامی از داده های ذخیره شده توسط پرتو سیگنال ایجاد می گردد. این هولوگرام فورا توسط یک حسگر، “خوانده” می شود که بسیار شبیه به سنسور CMOS در یک دوربین دیجیتال است. بر خلاف رسانه های ذخیره سازی خطی (HDD، DVD، نوار) معمول ، هر “بیت” از تصویر هولوگرافی به موازات هم خوانده می شوند، که به طور بالقوه نسبت داده های بسیار بزرگی را نتیجه می دهد. ذخیره سازی هولوگرافی نیز می تواند (در تئوری) مقدار زیادی از داده ها – حدود چهار گیگابایت در هر میلی متر مکعب – را ذخیره کند. در واقع، بسته به ضخامت و کیفیت رسانه ذخیره سازی، و لیزر، هزاران هولوگرام مجزا می تواند ذخیره شود، که در بالای یکدیگر انباشته شده اند. بسته به نوع زاویه و طول موج پرتو مرجع، و موقعیت رسانه ها، هولوگرام های مختلف را می توان پیش بینی کرد. HVault ادعا می کند که این سیستم می تواند جایگزین کلاستر های ذخیره سازی پتا بایتی شود، اما آن چه به طور مستقیم نمی گویند این است که چه مقدار اطلاعات می تواند بر روی هر دیسک ذخیره سازی هولوگرافی ذخیره شود. چهار گیگابایت در هر میلیمتر مکعب حدودا برابر است با ۲٫۵ تترابایت در هر اینچ مربع – بیش از دو برابر چگال تر از فن آوری هارد دیسک HAMR که به تازگی در شرکت Seagate اعلام شده است. در نهایت، رسانه های هولوگرافی به معنای طول عمر بیش از ۵۰ سال، در مقایسه با طول عمر ۲-۵ سال برای ذخیره سازی مغناطیسی است. این واقعیت که یک عکس مناسب از برخی از ذخیره سازی های هولوگرافی به اشتراک گذاشته نشده است، که میتوان این را هم گفت که نشان خوبی از راه اندازی آن نمی باشد . در هر حال باید در انتظار بود تا راه اندازی HVault را نیز دید. توجه شما را به مشاهده تصویر جلب می کنم :
